Wycieczkę po Wilnie możesz wybrać tu >>
Jednym z napopularniejszych miejsc w Wilnie jest Ostra Brama – jedna z wjazdowych bram do miasta. Obecnie to znane miejsce kultu Matki Bożej w Europie i na świecie. W roku 1993 w Ostrej Bramie modlił się Jan Paweł II, a w 2018 roku papież Franciszek. Do Ostrej Bramy przylega kościół św. Teresy z Avila, wzniesiony staraniem karmelitów bosych, którzy byli znani z teologii mistycznej i ważenia piwa. Więcej informacji: Brama i kult, Obraz i kaplica.
Polacy odwiedzający Wilno udają się na cmentarz na Rossie – najstarszą nekropolię wileńską, która powstała na początku XIX w. Spoczywa tu serce marszałka Józefa Piłsudskiego i jego matka, poeta Władysław Syrokomla, ojciec i ojczym Juliusza Słowackiego, profesor Joachim Lelewel, przyjaciel A. Mickiewicza Onufry Pietraszkiewicz, doktor Judym (bohater „Ludzi Bezdomnych“, aut. Stefan Żeromski), rzeźbiarz Antoni Wiwulski i inni sławnych postaci. Więcej: Historia, Cegiełka na Rossę.
Perłą wileńskiego baroku jest nazywany kościół św. Piotra i Pawła. Wnętrze kościoła zdobi mnóstwo stiukowych rzeźb. Barokowa świątynia ufundowana przez hetmana Michała Kazimierza Paca stanęła na Antokolu jako wotum dziękczynne za uratowanie mu życie, bądź za wypędzenie z Wilna wroga. Fundator spoczął pod schodami kościoła. W XVIII wieku w schody kościoła uderzył piorun i rozbił je na dwie części. Uważa się to za znak, że M.K. Pac już odpokutował.
Niestety holokaust Wilna nie ominął. W latach 1941-1943 na starym mieście powstały dwa getta: duże i małe. Likwidując getta, Żydów masowo mordowano w pobliskich Ponarach. W Ponarach zginęło również prawie 20 tys. Polaków.
Obecnie dzielnica żydowska – to jedna z najbardziej reprezentacyjnych dzielnic Wilna. Przy ul. Szklanej znajduje się najdroższy hotel w stolicy. Dalej, przy ulicy רחוב יהודי (pl. Żydowskiej) znajdziemy cudną cukiernię „Szczęście Pań", jeszcze dalej można zjeść pieczony mózg cielęcy lub gotowane żółtka jaj kaczki. A może ktoś załapie się na deser z karmelizowanymi mrówkami?
Uogólniając, obecnie tu wszystko drogo i na bogato. ale wróćmy jeszcze to tematu Żydów. W Wilnie mieszka około 3 tys. osób pochodzenia mojżeszowego, a tych, którzy pochodzą z naszych terenów nazywamy Litwakami. Litwakiem był skrzypek Jascha Heifetz, prezydent Izraela Szimon Peres, malarz Samuel Bak − honorowy obywatel Wilna, którego muzeum mamy i wiele innych sławnych postaci. „Jeruzolem Północy” − tak Żydzi nazywali Wilno.
W Wilnie znajdziemy sporo cerkwi prawosławnych, co tam cerkwie, mamy tu calą „popowszczyznę", jedną świątynię grekokatolicką, kirche ewangelicko-reformowaną, kirche luterańską, synagogę, a ogółem w mieście istnieją świątynie aż dziewięciu różnych tradycyjnych konfesji.
Wilno – to było miasto bardzo tolerancyjne. Każdy mógł wyznawać swoją religię. Wszyscy pięknie żyli w zgodzie i wzajemnej miłości. Takie i podobne bajeczki często można usłyszeć.
A jak było naprawdę?
Bogatą historię ma cerkiew unicka-grekokatolicka św. Trójcy. Wzniesiona przez Konstantego Ostrogskiego po zwycięstwie pod Orszą. Związana z św. Józefatem Kuncewiczem. Dzisiaj jest przytułkiem dla uchodźców wojennych z Ukrainy. Wszystkie nabożeństwa odbywają się wyłącznie po ukraińsku.
Obok kościoła znajdują się zabudowania klasztorne zakonników Bazylianów, które w swoim czasie pełniły funkcję więzienia. Otóż w tym miejscu uwięziono Filomatów i Filaretów. Słynna cela Adama Mickiewicza - Cela Konrada, gdzie odgrywa się akcja Dziadów 3 części jest właśnie tu.
Wilno zostało założone w 1323 roku, wkrótce miasto otrzymało prawa Magdeburskie. Wtedy powstał ratusz, przy nim słup wstydu-pręgierz i szubienica. Na placu ratuszowym wypełniano wyroki, ogłaszano nowości, handlowano. Tu polski kompozytor Stanisław Moniuszko raz pierwszy zagrał „Halkę“.
Chcesz zwiedzać z przewodnikiem? Kontakt >>
Trudno sobie wyobrazić jakie byłoby Wilno gdyby nie Uniwersytet Wileński. To jest najstarsza i największa uczelnia na Litwie. Miejsce, które od wieków kształci elitę społeczeństwa.
Słynni wykładowcy i studenci: P. Skarga, K. L. Sapieha, św. A. Bobola, J. Wujek, M. Poczobut, J. Frank, G. Forster, A. Śniadecki, W. Gucewicz, J. Lelewel, A. Mickiewicz, I. Domejka, S. Moniuszko, E. Słowacki, A. Becu, J. Słowacki, J.I. Kraszewski, Cz. Miłosz i inni. Goście: S. Batory, Z. August, J. Piłsudski, Jan Paweł II, Dalai Lama, L. Wałęsa, królowa Elżbieta i inni. Więcej: Historia Uniwersytetu Wileńskiego
Wychowanek uniwersytetu Adam Mickiewicz – wieszcz narodowy, ma wyjątkowe miejsce w upamiętnieniu go w Wilnie. Obecnie w Wilnie jest 6 tablic na domach, gdzie poeta przebywał. Mamy Muzeum Adama Mickiewicza i pomnik w zakątku gotyckim przedstawiający poetę opartego na złamanej kolumnie. Więcej: Adam Mickiewicz w Wilnie.
Zakątek gotycki − to jest zespół dwóch kościołów: św. Anny i św. Franciszka i Bernarda. W.g legendy, kościoł św. Anny Napoleon Bonaparte chciał zabrać do Paryża, a kościół bernardyński, to parafialny rodziny piosenkarki Maryli Rodowicz.
Młodzież, która przyjeżdża na wycieczki z nauczycielami czyta w szkole utwór A. Mickiewicza „Pan Tadeusz". Osoby starsze, również cytują: „Litwo, ojczyzno moja", więc również to dzieło znają. Ale co więcej? Czasami czytając nie zastanawiamy się lub nie znamy miejsc, które poeta opisuje. Owszem, Ostra Brama, ale jest jeszcze więcej, cyt.:
„I Giedymina, kiedy na Ponarskiej Górze,Przy ognisku myśliwskim, na niedźwiedziej skórzeLeżał, słuchając pieśni mądrego Lizdejki,A Wilii widokiem i szumem WilejkiUkołysany, marzył o wilku żelaznym,i zbudzony, za bogów rozkazem wyraźnymZbudował miasto Wilno, które w lasach siedziJak wilk pośrodku żubrów, dzików i niedźwiedzi." - A. Mickiewicz "Pan Tadeusz", 4 księga
Tak poetycko poeta opisuje założyciela miasta Wilna księcia Giedymina - dziadka Władysława Jagiełły. Wilia i Wilejka nadal płyną. Będąc w Wilnie trzeba je zobaczyć. Legendę założenia Wilna i o dziejach zamku obszerniej można przeczytać tu: Dzieje zamku i legenda
Do naszych czasów zachowała się jedynie wieża zwaną Basztą Giedymina. W wieży Giedymina mieści się Muzeum Zamku Górnego, a na najwyższym piętrze taras widokowy, z którego można podziwiać panoramę starego i nowego miasta.
Jeszcze jedna panorama na miasto jest ze Wzgórza Trzykszyskiego. Pierwsze trzy betonowe krzyże na tym wzgórzu postawił słynny architekta Antoni Wiwulski. Współautor pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie. Obecne krzyże odbudowano w latach 90-tych wieku XX. A były wyburzone w 1953 roku, kiedy do miasta przyjeżdżał „wielki" pan - minister spraw zagranicznych ZSRS Wiaczesław Mołotow.
Zamek Giedymina, owszem jest symbolem państwowości. Obecna zaś głowa państwa − prezydent Gitanas Nausėda pracuje w pałacu prezydenta, który pierwotnie był wybudowany dla biskupa.
Z pałacu prezydenta rzut beretem i juz jesteśmy w Sanktuarium Milosierdzia Bożego. Znajduję się tu obraz „Jezu Ufam Tobie”, który był namalowany według wskazówek św. Faustyny Kowalskiej. Jest to jedyny obraz na świecie namalowany w obecności s. Faustyny. Autorem obrazu jest malarz E. Kazimierowski, sąsiad bł. Michała Sopoćki. Sanktuarium jest otwarte całodobowo. Msza po polsku: codziennie o 16 godz., koronka o 15:40.
Pielgrzymi nie pomijają kościóła św. Ducha, który znajduje się przy tej samej ulicy. To jedyna świątynia w Wilnie, gdzie nabożeństwa odbywają się tylko w języku polskim. Więcej: Kościół św. Ducha - polski kościół w Wilnie
Najważniejszą zaś świątynią Litwy jest archikatedra bazylika św. Stanisława i Wladysława. To serce miasta. W katedrze znajdują się relikwie św. Kazimierza, w podziemiach świątyni spoczywa: król Aleksander Jagiellończyk, królowe Elżbieta z Habsburgów i Barbara Radziwiłłówna oraz serce Władysława IV Wazy. Podziemia katedry zostały odkryte dopiero w 1931 roku, kiedy Wilno zastała duża powódź. Więcej: Kaplica św. Kazimierza
Wilejka o której pisze Mickiewicz, dzisiaj jest nazywana Wilenką. Wartka i szybka rzeka, od której Wilno nosi swoją nazwę, płynie przez Zarzecze. To wyjątkowa dzielnica z niepowtarzalną filozofią jej mieszkańców i sposobami jej wyrażenia, obfitującą w różnorodne wyjątkowe wydarzenia i uroczystości.
Programy wycieczek >>
Miejsca związane z s. Faustyną. Proponowane do odwiedzenia pielgrzymom:
Zachowała się część klasztoru, w której przebywała s. Faustyna i tam była podyktowana koronka do Miłosierdzia Bożego. Obecnie to centrum pielgrzymkowe – domek s. Faustyny, w którym można zapoznać się z życiorysem s. Faustyny, zobaczyć jak wyglądał klasztor podczas jej pobytu w Wilnie, pomodlić się przy relikwiach s. Faustyny i bł. Michała Sopoćki, kupić pamiątki.
Pracownia artystyczna malarza Eustachego Kazimierowskiego − miejsce, gdzie powstał obraz „Jezu, Ufam Tobie”. Obecnie to kaplica sióstr Zgromadzenia Miłosiernego Pana Jezusa. W tym samym domu na piętrze mieszkał bł. Michał Sopoćko, pracownia malarza zajmowała parter. Miejsce moża zwiedzać z wcześniejszym uprzedzeniem sióstr. Obok klasztoru powstały pierwsze na Litwie hospicja. Zalożycielką hospiscji jest s. Michaela Rak, która pochodzi z Gorzowa Wielkopolskiego.
A może coś więcej?
Wilno można połknąć jak pigułkę, ale można też w nim rozkosztowac się, zwiedzając nie tylko historyczne centrum, ale i inne ciekawe miejsca.
Wjeżdżając do stolicy od strony północnej, z daleka widać wysoką wieżę. To jest najwyższy budynek w Europie Środkowo-Wschodniej, o wysokości 326,4 m, służący jako Wieża Telewizyjna. Na parterze czynna jest wystawa fotograficzna poświęcona dla 14-u osób, którzy zginęli podczas tragicznych wydarzeń w Wilnie w styczniu 1991 roku. Na wysokości 165 m. znajduje się kawiarnia. W słoneczny dzień można stąd zobaczyć panoramę Wilna i okolic w promieniu 30 km.
Kiedy jest dobra pogoda można udać się na Belmont. To jest kompleks wypoczynkowo-rekreacyjny: restauracje, które są wyposażone w stylu karczm i majątków litewskich z XIX w., młyn francuski z największym kołem na Litwie, wiele mostków przerzuconych przez Wilenkę, ścieżki na spacery, kwietniki, stawy, po których pływają czarne łabędzie.
Wilno – to miasto w lesie, czy las w mieście.
W latach 1941–1944 podwileński las ponarski stał się miejscem masowych mordów dokonywanych przez oddziały SS, policji niemieckiej i miejscowych kolaborantów. Ofiary przywożono pociągami lub ciężarówkami, rozstrzeliwano i grzebano w dołach wykopanych przed wojną na zbiorniki paliwa. Ogółem w Ponarach zamordowano około 100 tys. ludzi. W większości Żydów i około 20 tys. Polaków. Obecnie na terenie są oznakowane miejsca masowych grobów, znajduję się również kwatera polska. Więcej o zbrodni Ponarskiej tu>>